گشته اسباب غرور و دلخوشی یک زن لاغر سیاه و کشمشی با قدی چون نردبانی بر چنار کی توانم راه رفتن در کنار دستها چون بیل و ناخن دسته بیل در تنم خنجر کند چون سیخ و میل موی سر کم پشت و صورت پر ز مو ماه پر لک گشته این سیمینه رو چون ببینی خنده هایش پر کشی یک به یک دندان زرد و سیم کشی با دماغی تیز و باریک و بلند چهره اش کرده فریبا و لوند چشم و ابرو در هم و مخموره حال ریز چون بادام خشک و زرد کال کی زبان آید به کامش در سکوت میزند مغزم دگر زنگی و سوت مادری دارد چو رستم پهلوان نعره اش لرزد تن شیر ژیان هفته ای ده شب بیاید خواهرش پر کند از مرغ و ماهی هیکلش گشته ام پیر و زمین گیر و علیل هست تیره روزگار زن زلیل

گشته اسباب غرور و دل خوشی شوهری چاق و سیاه وجوش جوشی بادماغ پهن خود چون سنگ پا زهره ازهر کس برد بایک نگا شعر طنز شوهر ذلیل شعر طنز شوهر ذلیل چون که چشمش لوچ و مخمورو لوند حسن من یک باشداوبیند به چند کله اش از مو آزاد است و طاس آبرویم رفته بیش اهل ناس مشک پرکشک آورد جایه شکم صبح تا شب میخوردگوید چه کم چون که خشم آرد شودسرخ گلی نعره آرد برسرم چون بلبلی ضربه بر من میزند باشصت فن خواب از چشمم بدزدد درد تن مادرى دارد سه سر دم اژدها هرکجا خواهم روم گوید کجا آن زبانش نیش دارد همچو مار دورپاهایم بپیچد سیم خار خواهرش را من چه گویم حرف چیست حقه بازی آورد از ده چوبیست گشته ام از دست این هرسه علیل وای بر آن تیره بخته بی کسه شوهر ذلیل